مبارزه تن به تن و درگیری های خیابانی
سامبو یک ورزش رزمی روسی است. این رشته نسبتاً جدید رزمی محسوب میشود که در دهه ۱۹۲۰ در ارتش سرخ شوروی به منظور تقویت توانایی مبارزه تنبهتن سربازان، پایهگذاری شد.
این رشته بر فنون گلاویزی و پرتابی تأکید دارد و تلفیقی از مؤثرترین تکنیکهای چندین رشته دیگر از جمله جودو، جوجیتسو، ساواته، کشتی فرنگی، شوای جیائو (ورزش ملی چین)، بوخ باریلدا (ورزش ملی مغولستان) ترینت (ورزش ملی مولداوی)، کوخ (ورزش ملی ارمنستان)، گولش (ورزش ملی آذربایجان)، چیدوبا (ورزش محلی گرجستان) و سبکهای محلی آسیای میانه و قفقاز است.
ویکتور اسپیریدونوف و واسیلی اوشچپکوف پایهگذاران سامبو هستند. آنها دو سبک متفاوت را پایهگذاری کرده بودند که در نهایت با یکدیگر ادغام شده و سامبو نام گرفتند که نام اختصاری یک واژه روسی SAMaoborona Bez Orushia به معنی «مبارزه بدون سلاح» است. اوشچپکوف بیشتر عمر خود را در ژاپن گذرانده و جودو را زیر نظر جیگارو کانو بنیانگذار رشته جودو آموخته بود.
اما سبک اسپیردیونوف در مقایسه با سبک اوشچپکوف نرمتر و ملایمتر بود و تأکید کمتری بر قدرت بدنی داشت و این خود تا حدی به دلیل جراحات عمیقی بود که اسپیریدونوف در جریان جنگ جهانی اول برداشته بود. آناتولی خارلامپیف که از شاگردان اوشچپکوف بود معمولاً بنیانگذار سامبو نامیده میشود. این رشته در سال ۱۹۳۸ به عنوان یک ورزش رسمی مورد تأیید کمیسیون ورزشی اتحاد جماهیر شوروی قرار گرفت.سامبو به دو دسته تقسیم می شود:سامبو ورزشی: این مسابقه به مسابقات جودو یا کشتی آزاد شباهت دارد با تفاوتهایی در قوانین و مقررات و لباس ورزشکاران. برای مثال برخلاف مسابقات جودو فنون قفل مفصل پا در سامبو آزاد اما فنون خفهکننده ممنوع است.
در این مسابقات تأکید بر فنون پرتابی، کار در خاک و تسلیم کردن حریف است و در مقایسه با جودو محدودیتهای کمتری در مورد انواع گرفتنها و چنگ زدنها وجود دارد.
کامبت سامبو:
این نوع سامبو برای استفاده نیروهای نظامی طراحی شده است و به مسابقات هنرهای رزمی ترکیبی شباهت دارد. در سامبو جنگی انواع ضربات و فنون گلاویزی اجرا میشود.
در این شیوه مبارزه ضربات مشت، لگد، آرنج، زانو، کله و ضربه به کشاله ران آزاد است. پیراهن ورزشکاران همان پیراهن سامبو ورزشی است اما مبارزان دستکش پوشیده و گاهی محافظ سر و ساقبند هم دارد. اولین دوره مسابقات قهرمانی سامبو جنگی در سال ۲۰۰۱ برگزار شد.